Een manuscript moet rijpen
Onrijp epistel
Zouden ze over de grond gerold hebben van het lachen, de broek vol gepiest? Ik denk het niet. Het was gewoon het zoveelste onrijpe epistel dat beoordeeld moest worden en wat hooguit tot ergernis leidde, misschien zelfs een kortstondige bloeddrukverhoging, al schuilt daarin altijd het risico van een infarct, maar daar kunnen ze mij niet verantwoordelijk voor houden. Over wie ik het heb? De redacteuren van de uitgeverijen aan wie ik de eerste versie van Hamer stuurde. Nu, een jaar later, ben ik aan versie 4 van het manuscript bezig, zogezegde de ge-her-re-editte versie. De fase waarin een boek zijn pubertijd ontgroeid en de giechel of baard uit de stem van het verhaal verdwijnt.
Elke reactie op een adolescent manuscript verdient lof
Achteraf – ik ben niet iemand die blijft staan als er een koe voorbij loopt maar kijk nieuwsgierig wat er nog meer op mijn pad komt – begrijp ik waarom uitgevers zo karig zijn in hun reactie op ingezonden manuscripten. Redacteuren die een standaard afwijzing versturen op de adolescente manuscripten verdienen al lof, laat staan de redacteur die er twee inhoudelijke a4-ren aan wijde om te eindigen met het verzoek om de volgende keer niet het begeleidend schrijven aan de concurrent-uitgever in de envelop te stoppen. Tja.
Rijping van schrijverij
Achteraf – ik ben niet iemand die somber constateert dat zijn glas halfvol is maar zoek iemand die mij nog een keer wil bijschenken – begrijp ik waarom mijn manuscript nog niet klaar was om naar een uitgeverij te sturen. Daarvoor heb ik eerst de kritiek moeten accepteren, nee omarmen. sindsdien werk, studeer, herlees, hervorm, kneed en, om het belangrijkste niet te vergeten, schrap en schaaf ik.
Wanneer is het volgroeid? Bij een publicatie natuurlijk!
